Καιρό έχω να γράψω. Τελευταία περνάω τις ώρες μου κοιτώντας το ταβάνι μεταξύ 5 και 11, όταν γυρνάω από τη δουλειά και πριν κοιμηθώ δηλαδή. Δε μπορώ να το συνηθίσω το ρημάδι το 8ωρο. Του πατέρα μου, λέει, του πήρε 10 χρόνια να το συνηθίσει. Ελπίζω να μην έχω κληρονομήσει το γονίδιο.
Προχθές είχα ραντεβού στο Δήμο για κάτι μαθήματα Ολλανδικών. Διάβασα στην εφημερίδα ότι ένας νέος νόμος λέει ότι όσοι μένουν στην Ολλανδία πρέπει υποχρεωτικά να μαθαίνουν Ολλανδικά. Λίγο γελοίο μου φάνηκε το γεγονός ότι και η διαφήμιση στην εφημερίδα ήταν στα Ολλανδικά, όπως και η διαφήμιση στο ραδιόφωνο, αλλά και σχεδόν όλο το website! Μου έδωσε την εντύπωση ότι το πρόγραμμα δεν είναι για τους μετανάστες, αλλά στην ουσία για τους Ολλανδούς. Σα να τους λένε "ψηφοφόρε, κοιμήσου ήσυχος, μαθαίνω Ολλανδικά στους μετανάστες". Αλλά είπα τελικά να το ψάξω μπας και είναι τζάμπα.
Η διεύθυνση που μου έδωσαν ήταν τελείως άσχετη. Ήταν το 4ο διαφορετικό κτίριο του Δήμου που επισκεπτόμουν. Ένιωσα ότι μπαίνω σε καμιά εταιρία. Στη ρεσεψιόν μου δώσανε χαρτάκι και περίμενα τη σειρά μου όπως στην τράπεζα. Δίπλα μου ήταν διάφοροι που επίσης περίμεναν. Ήταν κι ένα ζευγάρι μιας Ολλανδής κι ενός Μαροκκινού. Είχαν έρθει για παρόμοια περίπτωση, την ενσωμάτωση του Μαροκκάνου φίλου της προφανώς. Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά τους και ήρθε μία κυρία και τους ζήτησε να περάσουν σε μια "κάμαρα συζήτησης".
Όταν ήρθε η δική μου σειρά ήρθε μια κυρία χαμογελαστή και με πήρε και πήγαμε σε μια αίθουσα γεμάτη με γραφεία όπου κάθονταν και συζητούσαν υπάλληλοι με δημότες. Τελικά τζάμπα πήγα. Ο νόμος απαλλάσσει τους φοιτητές και τους πολίτες της Ε.Ε. Παρ' όλ' αυτά η κυρία κάθισε και μου μιλούσε επί μισή ώρα, εξηγώντας μου τα προγράμματα συνεργασίας που έχει ο Δήμος με διάφορους φορείς για να εκτελέσει αυτό το νόμο, καθώς και εναλλακτικές που έχω εγώ που δε με πιάνει ο νόμος. Επί χρήμασι φυσικά.
Ήρθε στο νου μου ένα τυπικό ελληνικό δημαρχείο. Οι εγκαταστάσεις, η συμπεριφορά των υπαλλήλων, τα (ελάχιστα) ζητήματα με τα οποία ασχολείται ο Δήμος, η νοοτροπία και οι πολιτικές των Δημάρχων.
Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι είμαστε 100 χρόνια πίσω και βγήκα με μια δόση μελαγχολίας από το κτίριο, παρ' όλο που η βροχή είχε σταματήσει και ο ήλιος είχε βγει επιτέλους μετά από 3 μέρες...
