Ολλανδική κουλτούρα και νοσοκομεία.

Είπα να συνδυάσω 2 ιστορίες σε μία. Την περασμένη εβδομάδα είχα δύο γεγονότα, λοιπόν. Την τελετή μύησής μου(inauguration) στο ράγκμπυ κλαμπ και μία μικρή επέμβαση.

To inauguration έγινε τη Δευτέρα το βράδυ. Αφού κάναμε μια ατέλειωτη βαρετή γενική συνέλευση συζητώντας τα οικονομικά του κλαμπ, μας μάζεψαν τα νέα μέλη στην κουζίνα και έκλεισαν την πόρτα. Ο κάπτεν μας που παρότι παλιός παίζει την ομάδα των νεώπων ήταν μαζί καθώς και ο προπονητής μας (επίσης ένας από τους παλιούς). Ήμασταν πολλοί φέτος (γύρω στους 35) και η κουζίνα πολύ μικρή για τόσα άτομα. Ήταν στριμωγμένα, αλλά "gezellig" που λένε οι Ολλανδοί.

Στη μέση βάλανε ένα τσουκάλι με μπύρα το οποίο φρόντιζαν να γεμίζουν συχνά. Βουτούσαμε όλοι μπύρα από εκεί και πίναμε τραγουδώντας τραγούδια του κλαμπ και τραγούδια του πιοτού, όπως τα λένε οι Ολλανδοί. Τελείως Βίκινγκ κατάσταση. Το όνομα του κλαμπ άλλωστε είναι το όνομα ενός σκανδιναβικού θεού.

Όποιος έκανε λάθος στο τραγούδι τιμωρούνταν με τον εξής τρόπο: όλοι μαζί τραγουδούσαμε ένα συγκεκριμένο τραγούδι της μπύρας/τιμωρίας στο τέλος ο τιμωρημένος έπρεπε να κατεβάσει μονορούφι ένα ποτήρι μπύρα. Εν τω μεταξύ κάθε 10 λεπτά άνοιγε η πόρτα και άρπαζαν έναν και τον πήγαιναν μέσα στο μπαρ για την μύηση (το όλο πράμα λάμβανε χώρα στο καράβι του συλλόγου παρεμπιπτόντως). Μέχρι να πας εκεί βέβαια είχες γίνει τύφλα.

Μόλις έμπαινες στο μπαρ ήταν κατασκότεινα (είχαν κλείσει τα φώτα) και τα -ήδη- μέλη του κλαμπ που ηταν μαζεμένα εκεί βαρούσαν τα πόδια τους στο ξύλινο πάτωμα. "Ωχ, θεέ μου, τι θα μου κάνουν;" Σκεφτόμουν.

Βασικά είχε πολύ πλάκα. Μόλις έφτασα στο τέλος του δωματίου τα φώτα άνοιξαν. Ο πρόεδρος του κλαμπ ήταν ανεβασμένος σε ένα τραπέζι κρατώντας ένα σκήπτρο που ήταν ένα τεράστιο κόκαλο φτιαγμένο από μέταλο, βαμμένο στα χρώματα του συλλόγου, και το χτυπούσε πότε πότε στην οροφή πάνω σε κάτι μεταλικό. Με προσκάλεσε να ανέβω στο τραπέζι όπου μου πήρε συνέντευξη με το κόκαλο. Οι ερωτήσεις του καθώς και οι ερωτήσεις του κοινού ήταν πέρα από άβολες ("What's your best masturbation story?", και άλλα τέτοια), αλλά ήσουν τόσο τύφλα που απλά τους έλεγες την αλήθεια :)

Ένα παρόμοιο παιχνίδι παίξαμε μέσα στην κουζίνα όσο περιμέναμε να μας καλέσουν για μύηση, ανάμεσα στα τραγούδια που μαθαίναμε. Κάποιος έλεγε "Δεν έχω ... ποτέ." και αν αυτό που είπε ήταν αλήθεια δεν έκανες τίποτα, αν όμως παρ' όλ' αυτά εσύ το έχεις κάνει στη ζωή σου έστω και μια φορά έπρεπε να πιεις λίγη μπύρα. Οι ερωτήσεις ήταν επίσης πάρα πολύ εξευτιλιστικές, αλλά ήμασταν τόσο τύφλα που απαντούσαμε ειλικρινά.

Μετά τη συνέντευξη ο Πρόεδρος (αστείο αλλά στα Ολλανδικά η λέξη που χρησιμοποιούν είναι voorzitter=προκαθήμενος) μου ζήτησε να γωνατίσω, να κλείσω τα μάτια μου και να ανοίξω το στόμα μου. Υπό κανονικές συνθήκες λίγοι άντρες το κάνουν αυτό εθελοντικά :P

Μου έβαλε κάτι σαν σωλήνα στο στόμα από το οποίο έπρεπε να πίνω ασταμάτητα μπύρα. Δε θυμάμαι αν την είπια όλη ή αν άρχιζε να ξεχειλίζει κάποια στιγμή. Θυμάμαι πάντως ότι ήταν πολλή. Όταν άνοιξα τα μάτια μου μου έδωσε τη γραβάτα του συλλόγου και ένα βιβλιαράκι με 150 τραγούδια που πρέπει να μάθω. Ανακοίνωσε ότι είμαι πλέον ένας από αυτούς και χτύπησε το κόκαλο στο ταβάνι. Όλοι τραγούδισαν το τραγούδι της μπύρας και ο Πρόεδρος κατέβασε μαζί μου μονορούφι ένα ποτήρι μπύρα(φαντάσου πόσες μπύρες είπιε εκείνο το βράδυ αφού την ίδια διαδικασία έκανε για 35 περίπου άτομα). Όταν κατέβηκα κάτω οι παλιοί με αγκάλιασαν και με συγχάρηκαν. Ήμουν πια ένας από αυτούς, οπότε κάθισα κάτω μαζί τους και πήρα μέρος στη μύηση των υπόλοιπων νέων. Εκεί ανακάλυψα απο που έπινα μπύρα με κλειστά τα ματια. Ήταν ένα κεραμικό βάζο που έμοιαζε με ποτιστήρι μόνο που το στόμιό του ήταν ένα ομοίωμα πέους!

Γιατί λέω όμως αυτή την ιστορία. Μέσα σε όλη αυτή την έκρηξη τεστοστερόνης, σε αυτό το τελείως μπρουτάλ περιβάλλον (μιλάμε για ένα ράγκμπυ κλαμπ, έτσι;) μου έκανε εντύπωση η κυρίαρχη ύπαρξη της Ολλανδικής ανεκτικότητας. Όλες οι σεξουαλικού περιεχομένου ερωτήσεις διατυπώνονταν με απόλυτη ουδετερότητα και μέσα στην μύηση και πριν στην κουζίνα με τα παιχνίδια με την μπύρα. Οι ερωτήσεις ήταν σε στυλ "Τι σε ανάβει σε μια κοπέλα ή σε ένα αγόρι;". Ενώ στο παιχνίδι με την μπύρα υπήρχαν ερωτήσεις όπως "Δεν έχω φιλήσει ποτέ αγόρι." και "Δεν έχω βάλει ποτέ τίποτα στον κώλο μου." τις οποίες όλοι απάντησαν με τρομερή ειλικρίνεια και κανένας δε χλέβασε κανέναν.

Εντυπωσιακό.

****************************

Τώρα μια τελείως διαφορετική ιστορία. Την Παρασκευή έκανα μια επέμβαση σε ένα Ολλανδικό νοσοκομείο. Δεν έχω κάνει ποτέ επέμβαση στην Ελλάδα οπότε δε μπορώ να συγκρίνω αλλά είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα τα πράγματα γίνονται διαφορετικά, οπότε απλά θα αναφέρω κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και κάντε εσείς σύγκριση με δική σας εμπειρία στην Ελλάδα. Το είδος της επέμβασης δεν έχει σημασία. Ήταν μικρή και μετά από κάποιες ώρες στην ανάρωση μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου.

Καταρχήν είχα ραντεβού με τον αναισθησιολόγο που θα ήταν στην επέμπβαση 1-2 βδομάδες πριν όπου μου έκανε κάποιες εξετάσεις και μου πήρε μια συνέντευξη για να μην κάνει καμιά πατάτα στην επέμβαση. Το πρωί που πήγα στο νοσοκομείο για την επέμβαση μια νοσοκόμα με πήρε και με πήγε στο δωμάτιό μου όπου είχα τα πάντα στη διάθεσή μου και ήρθε με ένα πράγμα σαν iPad και τσέκαρε τα στοιχεία μου και μου πήρε κι αυτή συνέντευξη. Μου έκανε μια αντιθρομβωτική ένεση και μου έδωσε ένα χαλαρωτικό χάπι. Ξάπλωσα στο κρεβάτι, το ρύθμισα στην πιο αναπαυτική θέση και χάζευα τη φοβερή θέα από το παράθυρο.

Αργότερα ήρθε και με πήρε (με το κρεβάτι μου μαζί, το οποίο ερωτεύτηκα και τους ζήτησα να μου το στείλουν σπίτι, χαχα) και με πήγανε στην αίθουσα προετοιμασίας όπου μου έκαναν εξετάσεις και με ρώτησαν για πολλοστή φορά τα στοιχεία μου. Ακόμα και πριν με ναρκώσουν με ρωτούσαν. Να σιγουρευτούν ότι έχουν το κατάλληλο άτομο στο χειρουργείο :) Παρεμπιπτόντως οι πάντες μου έδιναν το χέρι και μου συστήνονταν. Μου φάνηκε αστείο. Ξύπνησα στο δωμάτιο προετοιμασίας 40 λεπτά αργότερα. Αφού βεβαιώθηκαν ότι όλα ήταν καλά με πήγαν στο δωμάτιό μου όπου έμεινα για λίγες ώρες μέχρι να συνέλθω τελείως από την νάρκωση.

Με επισκεύθηκε η γιατρός. Μου εξήγησε τι έγινε κατά την επέμβαση και ποια θα είναι η μετεγχερειτική μου πορεία και τι πρέπει να κάνω και μετά ανέλαβε πάλι η νοσοκόμα με το iPad να μου κλείσει ραντεβού για έλεγχο και είχε καλέσει ήδη έναν φίλο μου να έρθει να με πάρει.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι σήμερα (3 μέρες μετά) με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο να με ρωτήσουν πως πάω και μετά με ρώτησαν πως ήταν η εμπειρία μου στο νοσοκομείο, αν οι εξηγήσεις που μου έδωσαν ήταν ξεκάθαρες και αν έχω κάποιες προτάσεις για βελτίωση της όλης διαδικασίας. Πείτε μου στην Ελλάδα θα γινόταν ποτέ αυτό;!

(και μιλάμε για ένα απλό, σχεδόν επαρχιακό, κρατικό νοσοκομείο και οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνω είναι 28 ευρώ το μήνα!)